کد مطلب:88668 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:1486
در جای دیگر فرمودند. مداومه الذكر قوت الارواح و مفتاح الصلاح، دوام ذكر و یاد حق طعام و غذای روحها و كلید نیكوئی است».[2]. 2- ذكر، حیات قلبهاست. مولی علی (ع) فرمودند: «فی الذكر حیاه القا. [صفحه 430] در یاد خداوند حیات و زندگی قلبهاست»[3] رسول گرامی نیز فرمودند: «بذكر الله تحیی القلوب و بنسیانه موتها، به یاد خدا قلبها زنده می شود و به فراموشی از یاد خدا می میرند.[4]. 3- ذكر، غذای نفوس است، مولی فرمودند: «ذكر الله قوت النفوس و مجالسه المحبوب، یاد خدا غذای نفوس و همنشینی محبوب است).[5] در جای دیگر فرمودند: «مداومه الذكر قوت الارواح، دوام ذكر غذای روحهاست».[6]. 4- ذكر، نور قلبهاست، مولی فرمودند: «علیك بذكر الله فانه نور القلوب، بر تو است یاد خداوند، زیرا آن نور قلبهاست».[7] در جای دیگر فرمودند: «ثمره الذكر استناره القلوب، فائده و میوه ذكر نورانیت قلبهاست».[8]. 5- ذكر برطرف كننده ی زنگار قلبهاست. علی (ع) فرمودند «ان الله سبحانه جعل، الذكر جلاء للقلوب تسمع به بعد الوقره و تبصر به بعد العشوه و تنقاد به بعد المعانده...، خداوند یاد خود را جلا دهنده ی قلبها قرار داد، (بعد از برطرف شدن زنگار غفلت) با ذكر حق قلبها می شنوند، بعد از اینكه گوش آنها سنگین بود و می بینند بعد از اینكه خوب نمی دیدند و رام می شوند بعد از اینكه عناد می ورزیدند...».[9]. 6- ذكر شفاء قلبهاست: رسول گرامی فرمودند: «ذكر الله شفاء القلوب»[10] و در [صفحه 431] دعای كمیل مولی است: «یا من اسمه دواء و ذكره شفا، ای كسی كه اسم او دواء و یادش شفا است»[11]. در جای دیگر رسول گرامی می فرمایند: «بر شما است كه به یاد خدا باشید كه شفاء است و بپرهیزید از یاد كردن مردم و (دلبستن به آنها) كه مرض و بیماری است»[12]. 7- ذكر كلید انس است- مولی فرمودند «الذكر مفتاح الانس»[13] در جای دیگر فرمودند: هنگامی كه دیدی خداوند تو را با یاد خود مانوس می كند، تو را دوست داشته است هنگامی كه دیدی خداوند تو را به مخلوق و خلقش مانوس می كند و تو را از یاد خودش به وحشت می اندازد تو را دشمن داشته است.[14]. 8- ذكر دور كننده ی شیطان است مولی فرمودند: «ذكر الله مطرده الشیطان، یاد خداوند دور كننده و طرد كننده ی شیطان است».[15] در جای دیگر فرمودند: «ذكر الله راس مال كل مومن و ربحه السلامه من الشیطان، یاد خداوند سرمایه ی هر مومن و سود آن سلامتی از شیطان است».[16]. 9- ذكر امان از نفاق و دوروئی است، در ضمن بحث گذشت كه منافقین با خدا خدعه می كنند و «لا یذكرون الله الا قلیلا»[17]، یاد خداوند نمی كنند یا بسیار كم می كنند، ولی از آنها پذیرفته نیست. مولی نیز می فرمایند: «من اكثر ذكر الله فقد بری ء [صفحه 432] من النفاق، كسی كه یاد خدا را زیاد كند از نفاق دور می شود و از آن در امان است».[18]. » 10- ذكر باعث محبت به خدا می شود- رسول گرامی اسلام فرمودند: «من اكثر ذكر الله احبه، كسی كه یاد خدا را زیاد كند، او را دوست دارد (زیرا یاد كردن محبوب از روی محبت است و زیاد كردن یاد او بر محبت می افزاید).[19]. » 11- ذكر مایه ی مصون بودن از اشتباه و خطاست. رسول گرامی فرمودند خداوند سبحان می فرماید «وقتی دانستم در اكثر مواقع بنده من، مشغول به من و ذكر من است درخواست و او را به خود بیشتر مشغول می كنم و وقتی بنده ای چنین شد اگر بخواهد بین او و بین خطای او مانع می شوم، آنها اولیاء حقیقی من هستند، آنها قهرمانان حقیقی هستند...»[20]. 12- ذكر اطمینان و آرامش قلبهاست... قرآن می فرماید «الا بذكر الله تطمئن القلوب»[21] مولی نیز می فرمایند: «ذكر الله جلاء الصدور و طمانینه القلوب، یاد خدا جلاء سینه ها و آرامش قلبهاست»[22] در مناجات ذاكرین امام سجاد (ع) می فرمایند: «فلا تطمئن القلوب الا بذكراك، قلوب آرامش نمی یابند مگر به یاد تو»[23] در مناجات عارفین نیز می فرمایند: «الهی فاجعلنا من الذین توشحت (ترسخت) اشجار الشوق الیك فی حدائق صدورهم... و اطمانت بالرجوع الی رب الارباب انفسهم و تیقنت بالفوز و الفلاح ارواحهم، خدای من قرار بده ما را از كسانی كه درختهای شوق به سوی تو در باغهای سینه هایشان رسوخ كرده... و نفسهای آنها به رجوع به رب الارباب آرامش پیدا كرده و ارواح آنها به رستگاری و سعادت یقین پیدا كرده [صفحه 433] است».[24]. 13- ذكر مایه ی شرح صدر است، مولی علی (ع) می فرمایند: «الذكر یشرح الصدر، یاد خدا موجب وسعت سینه و شرح صدر است (و از مشكلات استقبال كرده و ناراحت نمی شود)»[25]. مرحوم الهی در ذیل این دو فراز (ان كان فی الغافلین كتب فی الذاكرین و ان كان فی الذاكرین لم یكتب من الغافلین) چنین گوید: اگر با غافلان یك عمر بنشست و گر با ذاكران آمیخته جانش كه نامش از وفاداران نگارند [صفحه 435]
1- ذكر، كلید نیكو شدن قلب است- مولی فرمودند: «اصل صلاح القلب اشتغاله بذكر الله، اصل و ریشه نیكو شدن قلب مشغول بودن آن به یاد خداست».[1].
بیاد روی جانان بود پیوست
نبد غافل ز یار مهربانش
به راه دین ز هشیاران نگارند
صفحه 430، 431، 432، 433، 435.